Το κήρυγμα της Κυριακής. Κυριακή Γ´ Λουκά (Ἡ ἀνάσταση τοῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν) 19 'Οκτωβρίου 2025
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ
ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ´ ΛΟΥΚΑ
(Ἡ ἀνάσταση τοῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν, 19 'Οκτωβρίου 2025)
Ἀδελφοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς διηγεῖται τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ μονάκριβου γιοῦ μιᾶς χήρας. Ὅπως ἀκούσαμε, «Ὁ Ἰησοῦς πῆγε σὲ μιὰ πόλη ποὺ λεγόταν Ναΐν. Μαζί του ἦταν ἀρκετοὶ μαθητές του καὶ πολὺ πλῆθος. Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζαν στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔβγαζαν ἕνα νεκρό, τὸν μονάκριβο γιὸ μιᾶς μάνας, ποὺ μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη τὴ συνόδευε. Ὅταν εἶδε τὴ χήρα ὁ Κύριος, τὴ σπλαχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε: «Μὴν κλαῖς». Ἔπειτα προχώρησε, ἀκούμπισε τὴ σορό, καὶ ἀφοῦ στὸ μεταξὺ αὐτοὶ ποὺ βαστοῦσαν τὸ φέρετρο σταμάτησαν, εἶπε: «Νεαρέ, σὲ διατάζω νὰ σηκωθεῖς». Ὁ νεκρὸς ἀνακάθισε κι ἄρχισε νὰ μιλάει. Ὁ Ἰησοῦς τὸν παρέδωσε στὴ μητέρα του».
Μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ ποὺ μὲ σύντομο ἀλλὰ καὶ πολὺ παρα¬στατικὸ τρόπο μᾶς περιέγραψε ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ Ἰησοῦς φανερώνει τὴ στοργική του ἀγάπη πρὸς τὴ μάνα ποὺ ὀδύρεται, γι᾿ αὐτὸ καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει καὶ ἀνασταίνει τὸν μονάκριβο γιό της, χαρίζοντας τὴ ζωὴ καὶ τὴ χαρά. Ἐπιπλέον, μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτει στοὺς ἀνθρώπους τὴ θεότητά του ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξουσία του πάνω σὲ ὅλη τὴν κτίση ἀκόμα καὶ στὸν θάνατο.
Ὅπως γνωρίζουμε ὁ Ἰησοῦς κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή του ἐπιτέλεσε κι ἄλλα πολλὰ θαύματα καὶ κάποιες ἄλλες ἀναστάσεις νεκρῶν. Τὸ μεγαλύτερο ὅμως ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτέλεσε καὶ ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὸν καθένα μας, εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ ἀνάστασή του ἔχει συνέπειες γιὰ ὅλους ἐμᾶς, διότι μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ μᾶς χάρισε τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἀνάστασή του ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς πίστης μας, καὶ γι᾿ αὐτὸ στὴν χριστιανική μας λατρεία ἀντηχεῖ ἡ χαρμόσυνη βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἰησοῦς «θανάτῳ θάνατον πατήσας», καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ψάλλουμε θριαμβευτικὰ «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Στὸ ἑξῆς, γιὰ τὸν καθένα πιστὸ χριστιανὸ ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον τὸ τέλος ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς ἄλλης, τῆς πέρα ἀπὸ τὸν τάφο ζωῆς. Εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἐπεισόδειο ἀντίστοιχο μὲ τὸν ὕπνο. Εἶναι ἡ γέφυρα ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἄλλη ζωή. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι ὁ θάνατος «ἄλλαξε τὸ ὄνομά του, γιατὶ δὲν λέγεται πιὰ θάνατος, ἀλλὰ κοίμηση καὶ ὕπνος». Οἱ ἅγιοι ἔζησαν μὲ τὴ χαρὰ τῆς ἀναστάσεως ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο, διότι πίστεψαν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ὕπνος ποὺ θὰ μᾶς ξημερώσει στὴν ποθητὴ ἡμέρα τῆς ὄντως ζωῆς. Καὶ γι᾿ αὐτὸν τὸ λόγο, ἀψήφισαν τὰ πάντα καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὸν Χριστὸ μὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Δὲν ὑπολόγισαν πλούτη, νειάτα οὔτε κι αὐτὴν τὴ ζωή τους, προκειμένου νὰ κερδίσουν τὴ χαρὰ τῆς αἰωνιότητας.
Ἀδελφοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μὲ τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ γιοῦ τῆς χήρας στὴν πόλη τῆς Ναΐν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνάστασης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ τὴ γιορτάζουμε κάθε Κυριακή, μᾶς πιστοποιοῦν τὴν ἀνάσταση καὶ τῶν δικῶν μας σωμάτων. Ἄλλωστε, στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε ξεκάθαρα ὅτι «Προσδοκοῦμε ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Αὐτὴ τὴν ἀναστάσιμη ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἂς ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας νὰ ζήσουμε ἀπὸ τώρα, ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἀμήν.
Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη