Το κήρυγμα της Κυριακής. Κυριακή ΣΤ´Λουκά (Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν) 26 Ὀκτωβρίου 2025
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ
ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ
(Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, 26 'Οκτωβρίου 2025)
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου ποὺ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὰ Γάδαρα. Ἐδῶ «τὸν συνάντησε κάποιος ἄνδρας ποὺ εἶχε μέσα του δαιμόνια. Ροῦχο δὲν ντυνόταν οὔτε ἔμενε σὲ σπίτι, ἀλλὰ ζοῦσε στὰ μνήματα… Ὁ Ἰησοῦς τὸν ρώτησε: «Ποιό εἶναι τὸ ὄνομά σου;» Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Λεγεών»· γιατὶ εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλὰ δαιμόνια. Τὰ δαιμόνια, λοιπόν, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν τὰ διατάξει νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο.
Ἐκεῖ κοντὰ ἦταν ἕνα κοπάδι ἀπὸ πολλοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό, καὶ τὰ δαιμόνια παρακαλοῦσαν τὸν Ἰησοῦ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους. Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη.»
Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ μᾶς διδάσκει ὁρισμένες ἀλήθειες. Πρῶτον, μᾶς διδάσκει πὼς ὁ διάβολος ὑπάρχει ἀληθινά. Ὁ διάβολος δὲν εἶναι κάτι θεωρητικὸ ἢ μία ἔκφραση γιὰ νὰ δηλώνουμε τὸ κακό. Ὁ διάβολος εἶναι ἕνα δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀρρώστησε ἀθεράπευτα ἀπὸ δική του ἐπιλογή. Εἶναι ἕνας ἄγγελος ποὺ δὲν ἔκανε σωστὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του, καὶ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του ἐξέπεσε καὶ κατακρημνίστηκε στὰ τάρταρα τῆς ἀπομόνωσης καὶ ἀποξένωσης ἀπὸ τὸν Θεό.
Δεύτερον, τὸ περιστατικὸ στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν μᾶς διδάσκει πὼς ὁ διάβολος ἔχει ἀπύθμενη κακία. Ἔχει μανία νὰ καταστρέφει ὅ,τι ἔπλασε ὁ Θεός, καὶ ἰδιαίτερα τὸ κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὸ περιστατικὸ τῆς σημερινῆς περικοπῆς, ποὺ ὅταν ὁ διάβολος δὲν μποροῦσε πλέον νὰ παραμείνει μέσα στὸν δαιμονισμένο, λόγω τῆς δύναμης τοῦ Ἰησοῦ, ζήτησε τὴν ἄδειά του γιὰ νὰ πάει στὰ γουρούνια. Ἐπίσης, βλέπουμε ὅτι χωρὶς τὴν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ κανένα κακὸ δὲν μποροῦν νὰ προκαλέσουν οἱ δαίμονες.
Τρίτον, τὸ σημερινὸ περιστατικὸ μᾶς διδάσκει ὅτι στὴ ζωή μας ἔχουμε νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα σὲ δύο σχέσεις. Εἴτε θὰ ἔχουμε σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἴτε θὰ ἔχουμε σχέση μὲ τὸν σατανά. Ὁ δαιμονισμένος διάλεξε νὰ μείνει μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου. Οἱ συμπατριῶτες του ὅμως, θέλησαν νὰ ἀποχωριστοῦν τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι ἔμειναν ὑποταγμένοι στὰ πάθη καὶ στὶς ἀδυναμίες τους, δηλαδὴ στὸν διάβολο.
Τελειώνοντας ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὅταν «οἱ ἄνθρωποι τῆς πόλης τῶν Γαδαρηνῶν ἦρθαν νὰ δοῦν τί συνέβη, εἶδαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο βγῆκαν τὰ δαιμόνια νὰ κάθεται δίπλα στὸν Ἰησοῦ». Ὁ πρώην δαιμονισμένος βρῆκε καταφύγιο «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» γιὰ νὰ κάνει ἐπανεκκίνηση στὴ ζωή του. «Παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» βρίσκει νόημα στὴ ζωή του καὶ κάθε ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος, ὅταν μετανοημένος ἐγκαταλείπει τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας.
Κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀντὶ στὴ ζωή μας νὰ πελαγοδρομοῦμε ἐξαιτίας τῶν μεθοδεύσεων τοῦ πονηροῦ διαβόλου, ἂς προστρέξουμε «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» ὥστε ἡ ἐπικοινωνία μας μαζί του νὰ μᾶς ἀναγεννήσει πνευματικὰ καὶ νὰ μᾶς συμφιλιώσει μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Ἂς παραμείνουμε «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» μὲ τὴ μελέτη καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν θείων Γραφῶν, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐνεργὴ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ νὰ διαμένουμε μόνιμα «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», κι ὄχι περιστασιακά, εἶναι ὅ,τι πιὸ ἔξυπνο μποροῦμε νὰ κάνουμε, ὥστε ἀπὸ τώρα νὰ βιώνουμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη