Το κήρυγμα της Κυριακής. Κυριακή Θ´ Λουκά (Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονα πλούσιου) 23 Νοεμβρίου 2025

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ 

ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ´ ΛΟΥΚΑ 
(Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονα πλούσιου, 23 Νοεμβρίου 2025)

Τὴν παραβολή τοῦ ἄφρονα πλούσιου ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς διηγεῖται ὅτι: «Κάποιου πλούσιου ἀνθρώπου τὰ χωράφια ἔδωσαν ἄφθονη σοδειά. Τότε ἐκεῖνος σκεφτόταν καὶ ἔλεγε: “τί νὰ κάνω; Δὲν ἔχω μέρος νὰ συγκεντρώσω τὰ γεννήματά μου! Ἀλλὰ νὰ τί θὰ κάνω”, εἶπε. “Θα γκρεμίσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ χτίσω μεγαλύτερες γιὰ νὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλη τὴ σοδειά μου καὶ τ’ ἀγαθά μου. Μετὰ θὰ πῶ στὸν ἑαυτό μου: τώρα ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, ποὺ ἀρκοῦν γιὰ χρόνια πολλά· ξεκουράσου, τρῶγε, πίνε, διασκέδαζε”. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Θεός: “ἀνόητε. Αὐτὴ τὴ νύχτα θὰ παραδώσεις τὴ ζωή σου. Αὐτά, λοιπόν, ποὺ ἑτοίμασες σὲ ποιόν θὰ ἀνήκουν;” Αὐτά, λοιπόν, παθαίνει ὅποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυροὺς καὶ δὲν πλουτίζει τὸν ἑαυτό του μὲ ὅ,τι θέλει ὁ Θεός».

Ἀδελφοί μου, ἡ συγκέντρωση ὑλικῶν ἀγαθῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴ ζωὴ εἶναι μιὰ πολὺ φρόνιμη καὶ λογικὴ ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ μάλιστα τοῦ οἰκογενειάρχη, ποὺ ἀπὸ τὴν ἐργατικότητα καὶ προνοητικότητά του ἐξαρτᾶται ἡ ζωὴ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειάς του. Γιατί ὅμως παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς χαρακτηρίζεται ὡς «ἄφρων»; Χαρακτηρίζεται ἄφρων γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους: Πρῶτον, γιατί ὁ ὁρίζοντας τοῦ κόσμου γι’ αὐτὸν τελειώνει στὰ ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ του. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὴ διήγηση τῆς παραβολῆς ἐπικρατεῖ ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία «μου», καὶ ὁ πλησίον εἶναι ἀνύπαρκτος στὴ σκέψη καὶ τὴ ζωὴ τοῦ πλουσίου. Δεύτερον, γιατί νομίζει ὅτι ἡ ὑλικὴ εὐδαιμονία του εἶναι ἀτέρμονη καὶ ὅτι δὲν πρόκειται νὰ τοῦ τὴν ἀφαιρέσει κανείς. Ἔτσι καταστρώνει μακρόπνοα σχέδια, λέγοντας στὸν ἑαυτό του: «ψυχή μου, τώρα ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, ποὺ ἀρκοῦν γιὰ χρόνια πολλά· ξεκουράσου, τρῶγε, πίνε, διασκέδαζε». Καί, τρίτον, γιατί ἀγνόησε τὸν Θεό, λησμόνησε τὴ βασική ἀλήθεια ὅτι δὲν εἶναι ἰδιοκτήτης ἀλλὰ διαχειριστὴς τῆς περιουσίας ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός.

Εἴδαμε λοιπὸν τὴ διαφορὰ τοῦ φρόνιμου ἀπὸ τὸν ἄφρονα καὶ τὴ διαφορὰ τῆς προνοητικότητας ἀπὸ τὴν παράλογη συλλογὴ ἀγαθῶν. Στὴ μιὰ περίπτωση διακονεῖ κανεὶς τὴ ζωὴ τὴ δική του καὶ τῶν οἰκείων του, ἐνῶ στὴν ἄλλη τὴν καταστρέφει, δημιουργώντας ἀγχώδεις καταστάσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες δύσκολα ἐλευθερώνεται. Πράγματι, ἡ χωρὶς λόγο συσσώρευση ἀγαθῶν προκαλεῖ ἄγχος καὶ προβλήματα, ποὺ ὀφείλονται κατὰ βάση στὸν πόθο τοῦ ἀνθρώπου νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴ σκέψη τοῦ θανάτου. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μαζεύει ὑλικὰ ἀγαθά, ὀχυρώνεται μέσα σ’ αὐτὰ γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ ἀσφαλὴς καὶ σίγουρος, μὲ συνέπεια νὰ πετρώσει ἡ καρδιά του γιὰ τὸν διπλανό του. Κι ὅταν λέμε ἀγαθά, ἂς μὴ πηγαίνει ὁ νοῦς μας μόνο στὰ χρήματα. Ὑπάρχουν τόσα ἄλλα πράγματα ποὺ θεωροῦνται σὰν μέσα ποὺ ἐξασφαλίζουν τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι τὰ ἀξιώματα, οἱ τίτλοι καὶ οἱ γνωριμίες.

Ὁ Ἰησοῦς, μὲ τὴ σημερινὴ παραβολή, μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἀνασφάλεια ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν κόσμο δὲν θεραπεύεται μὲ τὴ συσσώρευση ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ τὴ δημιουργία ὑποκατάστατων τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὀχύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ ψεύτικα χαρακώματα. Ἀσφαλὴς καὶ σώφρων εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος, χωρὶς νὰ παραμελεῖ τὶς βιοτικές του ἀνάγκες, θεωρεῖ τὸν Θεὸ ὡς πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ δωρητὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν.

Ἀγαπητοί μου, τὰ ἀληθινά ἀγαθά τῆς ψυχῆς, μέ τά ὁποῖα χαίρεται καί πλουτίζει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ δικαιοσύνη. Μακάρι σ’ αὐτά τά ἀγαθά νά στοχεύουμε στὴ ζωή μας. Ἀμήν.

Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη