Το κήρυγμα της Κυριακής. Κυριακή Ε´Λουκά (Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος π´λουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου) 02 Νοεμβρίου 2025

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ 

ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε´ ΛΟΥΚΑ 
(Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος π´λουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, 2 Νοεμβρίου 2025)

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀκούσαμε τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ὁ Ἰησοῦς, μᾶς λέει ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος ἦταν πλούσιος, φοροῦσε πολυτελὴ ροῦχα καὶ τὸ τραπέζι του κάθε μέρα ἦταν λαμπρό. Κάποιος φτωχὸς ὅμως, ποὺ τὸν ἔλεγαν Λάζαρο, ἦταν πεσμένος κοντὰ στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πλουσίου, γεμάτος πληγές, καὶ προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου· πήγαιναν δὲ καὶ τὰ σκυλιὰ ἐκεῖ καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές. Κάποτε πέθανε ὁ φτωχός, καὶ οἱ ἄγγελοι τὸν πῆραν κοντὰ στὸν Ἀβραάμ. Πέθανε κι ὁ πλούσιος καὶ τὸν ἔθαψαν. Στὸν ἅδη ποὺ πῆγε καὶ βασανιζόταν, σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Ἀβραὰμ καὶ κοντά του τὸν Λάζαρο. Τότε, φώναξε ὁ πλούσιος καὶ εἶπε: «Πατέρα μου Ἀβραάμ, σπλαχνίσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βρέξει μὲ νερὸ τὴν ἄκρη τοῦ δάκτυλού του καὶ νὰ μοῦ δροσίσει τὴ γλώσσα, γιατὶ ὑποφέρω μέσα στὴ φωτιά». Ὁ Ἀβραὰμ ὅμως τοῦ ἀπάντησε: «Παιδί μου, θυμήσου ὅτι ἐσὺ ἀπόλαυσες τὴν εὐτυχία στὴ ζωή σου, ὅπως ὁ Λάζαρος τὴ δυστυχία. Τώρα λοιπὸν αὐτὸς χαίρεται ἐδῶ, κι ἐσὺ ὑποφέρεις».

Ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε, μᾶς παρουσίασε δύο τελείως διαφορετικοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἕνας, ποὺ δὲν ἀναφέρεται τὸ ὄνομά του, ἦταν πλούσιος ἀλλὰ εἶχε σκληρὴ καρδιὰ καὶ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τοὺς φτωχούς. Νόμιζε ὅτι τὰ πλούτη εἶναι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ἔκλεινε τὰ μάτια του μπροστὰ στὴν ἀνθρώπινη δυστυχία, πόσω μάλιστα τὴ στιγμὴ ποὺ κάποιος φτωχὸς ζοῦσε καθημερινά κοντά του καὶ δὲν πέρναγε μέρα χωρὶς νὰ τὸν δεῖ. Ὁ φτωχός, τὸ ἄλλο πρόσωπο τῆς παραβολῆς, ποὺ ὅμως ἐδῶ κατονομάζεται, ὁ Λάζαρος, βίωνε τὴν ἔσχατη ἐξαθλίωση. Δὲν παραπονιόταν ὅμως ποτὲ γιὰ τίποτε καὶ δὲν κακολογοῦσε τὸν πλούσιο γιὰ τὴ σκληρότητα ποὺ τοῦ ἔδειχνε καθημερινά.

Κάποτε ὅμως, πέθαναν καὶ οἱ δυό τους. Ὁ φτωχὸς Λάζαρος, μεταφέρθηκε τιμητικὰ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ στὸν Παράδεισο καὶ ζεῖ πλέον τὴν αἰώνια εὐτυχία μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ὁ πλούσιος, μεταφέρθηκε στὸν τόπο τῆς βασάνου, ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται ὅλοι οἱ ἄσπλαχνοι, καὶ ὑποφέρει αἰώνια πάρα πολύ.

Ἀδελφοί μου, ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ αἰωνιότητα. Ἐκεῖ πορευόμαστε ὅλοι μας. Ἡ ἀπόλαυση ὅμως τῆς αἰώνιας μακαριότητας ἢ ὁ πόνος τῆς αἰώνιας κόλασης, δὲν ξεκινοῦν μὲ τὸν θάνατό μας, ἀλλὰ ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ἐδῶ ζωῆς μας. Ὁ θάνατος, ἔρχεται ἁπλῶς νὰ ἐπισφραγίσει καὶ νὰ παγιώσει αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ ἐμεῖς ἐλεύθερα ἐπιλέξαμε νὰ ζήσουμε. Ἡ αἰωνιότητα, εἶναι μία σχέση μὲ τὸν Θεό, τὴν ὁποία προετοιμάζουμε ἀπὸ τώρα μὲ τὶς ἐπιλογές μας, καὶ στὸ μέλλον θὰ τὴν ἀπολαύσουμε εἴτε ὡς ἀγκαλιά, ἐὰν δείξαμε στὴ ζωή μας ἀγάπη καὶ ἀρετή, εἴτε θὰ τὴν βιώσουμε ὡς χάσμα, ἐὰν ζήσαμε ἐγωκεντρικὰ καὶ ἐπιπόλαια.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Γιὰ ὅσους φροντίζουν νὰ γεμίζουν τὴν ὕπαρξή τους μὲ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι γι᾿ αὐτοὺς χαρά καὶ Παράδεισος. Γιά ὅσους δὲν θέλουν νὰ ἁπλώσουν τὴν ἀγάπη παντοῦ, ἀλλὰ νὰ τὴν κρατοῦν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ ὅσους θεωροῦν δικούς τους, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ νοιώθεται ὡς βασανιστήριο καὶ κόλαση. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ ὑπάρχει οὕτως ἤ ἄλλως, καὶ θὰ γεμίζει τὰ πάντα. Αὐτὴ ὅμως ἡ θεϊκὴ ἀγάπη, ἄλλους θὰ τοὺς χαροποιεῖ καὶ ἄλλους θὰ τοὺς κατακαίει. Σ’ αὐτό, ὅμως, δὲν θὰ φταίει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ ἡ δική μας στάση ἀπέναντι στὴ δική Του ἀγάπη.

Ἀδελφοί μου, ἂς κάνουμε τὴ σωστὴ ἐπιλογή, ἀνταποκρινόμενοι στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα. Ἀμήν.

Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη